Η ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ-Σχόλια στην σημειολογία της ταινίας «Πολίτικη Κουζίνα»

Η εποχή μας είναι από τις σπάνιες εκείνες ιστορικές περιόδους όπου ο άνθρωπος αναπτύσσεται σ`ένα πολιτισμικό περιβάλλον, που λείπει το παραμύθι και ο μύθος.

 H ποίηση και η μουσικότητα της ζωής, έχουν παραδοθεί άνευ όρων στην τεχνολογική πεζότητα, και στην εικονική πραγματικότητα της πληροφορίας.
Όπως παρατηρεί εύστοχα ο διανοούμενος Χρόνης Μίσσιος «σε μερικά χρόνια ακόμη(αν δεν είναι ήδη γεγονός) τα παιδιά δεν θα μπορούν να κατανοήσουν τους στίχους του Μάρκου Βαμβακάρη «τα ματόκλαδα σου λάμπουν, σα τα λούλουδα του κάμπου» διότι θα τους λείπει η αμεσότητα της επαφής και η εμπειρία της ζωής.
Η πλειοψηφία των παιδιών δεν θα έχει την βιωματική νοημοσύνη, αλλά την πληροφοριακή και εικονική. Ο κάμπος, το φεγγάρι, η θάλασσα, το γαλάζιο του ουρανού, κ.α δεν θα είναι πλέον εμπειρία αλλά πληροφορία. “Στην εποχή μας, διαρκώς και περισσότερο, κυριαρχούν τα μετρήσιμα, ποσοτικά μεγέθη. Το ποσοστό του πληθωρισμού, τα δημόσια ελλείμματα, ο αριθμός των τηλεοράσεων ανά κάτοικο, ο αριθμός των κατοίκων ανά πολυκατάστημα. Μη αμφισβητώντας ότι και αυτά έχουν κάποια σημασία, είναι καιρός να διερωτηθούμε για τα μη μετρήσιμα μεγέθη: από την άξια της φίλιας έως το φευγαλέο πρόσωπο μιας γυναίκας, από το τραγούδι που ακούστηκε μέσα στη νύχτα έως τη μοναξιά την καθημερινή και τη μοναξιά την άλλη, από τα χέρια που σφίχτηκαν σε μια διαδήλωση-κι εκείνα τα χέρια, που εν γνώσει του παραμυθιού ορκίστηκαν αιώνια. Τα μη μετρήσιμα μεγέθη είναι η ίδια η ζωή, τα μετρίσιμα η αποτύπωση της ζωής στον υπολογιστή.” Απόσπασμα από τα «Κοσμογραφήματα» του Γιώργου Γραμματικάκη.

Σε μια από τις σημαντικότερες ελληνικές ταινίες των τελευταίων δεκαετιών «Πολίτικη Κουζίνα» παρουσιάζονται με ξεκάθαρο τρόπο οι δυο διαφορετικές προσεγγίσεις της ζωής και των νοημάτων της. Δηλαδή της βιωματικής νοημοσύνης και της πληροφοριακής ή εικονικής.
Απ` τη μια μεριά έχουμε την κατανόηση της ζωής, ως εμπειρία και γεύση και απ` την άλλη την ζωή που είναι αποτέλεσμα ιδεολογικοποιημένων γνώσεων και ιδεατών θεωρημάτων.
Ο παππούς του έργου γνήσιο τέκνο της καθ` ημάς Ανατολής, μεταδίδει στον εγγονό του την τέχνη της ζωής. Μια κατανόηση και εκμάθηση που αγκαλιάζει τον όλο άνθρωπο, χωρίς να κατηγοριοποιεί την υπόσταση του σε ανώτερα και κατώτερα σημεία.
Η βιωματική νοημοσύνη είναι η εμπειρία της ζωής, όταν ο άνθρωπος ψυχή και σώμα μετέχει στην διαδικασία της, γεύεται το δώρο αυτό του Θεού «εκ του μη είναι εις το είναι» και δεν τεμαχίζεται βάναυσα και ολοκληρωτικά στα ιδεολογικά τραπέζια του κόσμου τούτου.
Ο παππούς του έργου μαθαίνει τον νεαρό εγγονό του, να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τους ανθρώπους μέσα από τις γεύσεις, από τον κόσμο των αισθήσεων και όχι του αισθησιασμού, του εμπειρικού και όχι φαντασιακού, από το πραγματικό και άμεσο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι του παραδίδει μαθήματα κοσμολογίας, μέσα από τις γεύσεις και τα αρώματα των μπαχαρικών.
Η εμμονή του Γέρο ανατολίτη να μάθει το παιδί την βαθύτερη τέχνη της μαγειρικής, έχει να κάνει με την αντίληψη του, πως η ζωή δεν μαθαίνεται oύτε κατανοείτε μέσα από ιδεολογήματα, και αποστειρωμένες γνώσεις, αλλά από την αμεσότητα της εμπειρίας και τελικά της γεύσης που αφήνει αυτή στον άνθρωπο.
Τι άλλωστε είναι ο ίδιος Θεός κατά τους πατέρες τις καθ` ημάς παραδόσεως, εκτός από σχέση και γεύση ζωής;
Την ίδια αυτή εποχή η Ελλάδα έχει καταστεί πολιτιστικό φέουδο της «Δύσεως» και έχει απολέσει αυτή την γνώση ζωής.
Γι` αυτό τον λόγω -βλέπουμε στην ταινία- πως όταν η οικογένεια Ιακωβίδου, μεταφέρετε από την Πόλη στην Αθήνα, -δηλαδή από το πολιτιστικό κέντρο της καθ` ημάς παραδόσεως στο εθνικό κέντρο της πολιτιστικής μας παραμορφώσεως- καλούν τον ιερέα της ενορίας να τους κάνει αγιασμό. Και όταν ο ιερέας αντιλαμβάνεται ότι ο γιος της οικογένειας ασχολείται με την παρασκευή του φαγητού, δίδει την συμβουλή το παιδί να παρακολουθήσει μαθήματα κατηχητικού για να μάθει καλά και ωφέλιμα πράγματα στην ζωή του και όχι μαγειρέματα, γεύσεις και αρώματα.
Η σημειολογία αυτής της σκηνής που περιγράψαμε παραπάνω είναι εμφανής. Η κουζίνα, οι γεύσεις και τα αρώματα, συμβολίζουν σε οντολογικό επίπεδο την εμπειρία και την αμεσότητα με την ζωή.

Αντίθετα το κατηχητικό αυτής της περιόδου στην Ελλάδα σημαίνει την ιδεολογοικοποίηση της πίστεως από εμπειρία σε εγκεφαλική γνώση. Από πανηγύρι της ζωής απέναντι στον ηττημένο δια Ιησού Χριστού θάνατο, σε κανόνες και τρόπους «χριστιανικής» συμπεριφοράς.
Ήταν η εποχή όπου η Ελλάδα γνώριζε το ευσεβιστικό κίνημα της Ευρώπης(πιετισμός) που κατάστρεψε ένα πολιτισμό εμπειρίας μετατρέποντας τον σε ιδεολογία.
Τα κατηχητικά σχολεία προσπαθούσαν να δημιουργήσουν καλούς και ηθικούς ανθρώπους, με τρόπους και καλή συμπεριφορά και όχι νικητές του θανάτου και θριαμβευτές της ζωής. Σημασία είχε τι και πόσα γνώριζες και όχι τι ζούσες.
Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς πάνω στην εξαίρετη αυτή κινηματογραφική επιτυχία «πολίτικη κουζίνα». Εκείνο όμως που είναι σημαντικό να προσέξουμε, είναι ότι μας μεταφέρει με απαράμιλλο τρόπο στην αναγκαιότητα της βιωματικής νοημοσύνης ιδιαίτερα στον σύγχρονο κόσμο.
Ένας κόσμος που ολοένα και περισσότερο χάνει την αμεσότητα της εμπειρίας και του βιώματος.
Το μέλλον του κόσμου δεν μπορεί να ετοιμάζεται σε αποστειρωμένες αίθουσες και εργαστήρια εικονικής γνώσεως. Ούτε η ζωή γνωρίζεται μέσα από μια πληροφοριακή παιδεία.
Η ζωή δεν δέχεται κενά , δεν ανέχεται πράγματα λειψά. Ο άνθρωπος για να είναι άνθρωπος πρέπει να γευθεί, να αισθανθεί, να χαρεί και να λυπηθεί, να πετύχει και να αποτύχει, να παρατηρήσει και στο τέλος να γνωρίσει. Διαφορετικά θα πενθήσει για μια ζωή που δεν έχει ζήσει, καθώς «δεν ζουν την ζωή η ψυχές οι δειλές…….»

Περνώντας από τα Μετέωρα

Πρόθυμα, πρόθυμα η φρενίτιδα θαμας αφήσει, θα πάψει να τρέχει σ'αυτά τα κόκκινα κανάλια της ζωήςμας που με τόση συχνότητα έχει α-νατρέξει, κι άλλο είδος κάμπιας

θα τραγανίσει κείνο το μεγάλο κλήμαπου θα την έτρεφε.

Τόμας Γουφ

Le Concert des Nations - Telemann

ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ

Το φθινόπωρο επέστρεψα για λίγο στη Μόσχα και τηλεφώνησα σε μια καλή μου φίλη.

-           Συγχώρεσέ με αλλά δεν μπορώ να μιλήσω, μου απάντησε η φίλη μου, χτες κήδευσα τον πατέρα μου.

-           Τότε θα έρθω στο σπίτι σου αύριο. - Σε ικετεύω, μην έλθεις. Δεν θα σου ανοίξω την πόρτα.

Αυτό συνεχίστηκε για δύο μήνες. Εγώ της τηλεφωνούσα κι εκείνη έκλεινε το τηλέφωνο, απαγορεύοντας μου να πάω στο σπίτι της. Ήταν φανερό πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Σίγουρα ο πόνος είναι πόνος, αλλά δύο μήνες είναι ένα αρκετά μεγάλο διάστημα για να πενθήσεις, αν λάβεις υπ’ όψη σου πως ο θάνατος του πατέρα της δεν ήταν απρόσμενος. Πέθανε σε βαθιά γεράματα, μετά από μερικά χρόνια παραλυσίας. Δυστυχώς οι προσπάθειες της φίλης μου να τον φέρει κοντά στον Θεό δεν καρποφόρησαν. Τον καιρό εκείνο ήταν καθηγητής στην έδρα του επιστημονικού αθεϊσμού και ήταν ένας άθεος παλαιάς κοπής. Την πίστη στην άλλη ζωή την ονόμαζε «ιστορίες για φοβιτσιάρηδες» και απαγορεύοντας στην κόρη του να τον κηδέψει στην εκκλησία, όρισε με διαθήκη το σώμα του να καεί και τη στάχτη να την πετάξουν στα λουλούδια για λίπασμα.

 

Η φίλη μου δεν έκανε γόνιμη τη γη μ’ έναν τόσο ιερόσυλο τρόπο, αλλά έθαψε την τεφροδόχο στον τάφο των ορθόδοξων γονιών του, οι οποίοι είχαν βαπτίσει το γιο τους από μικρό και τον έπαιρναν από το χεράκι στην εκκλησία. Μετά την καύση άρχισαν τα παράξενα. Η φίλη μου σταμάτησε να πηγαίνει στη δουλειά της και κλειδώθηκε στο σπίτι, μην επιτρέποντας σε κανέναν να περάσει το κατώφλι της. Όταν οι συνάδελφοί της ανήσυχοι πήγαν να την επισκεφθούν, αυτή αρνήθηκε να τους ανοίξει την πόρτα, ενώ την ίδια στιγμή στο διαμέρισμα κάποιος βογγούσε δυνατά και τρομακτικά.

 

Οι συνάδελφοί της μου τηλεφώνησαν για να με ψέξουν: «Εσύ δεν μπορείς να επισκεφθείς τη φίλη σου και να μάθεις τι συμβαίνει; Φαίνεται σαν να ζει έναν εφιάλτη!» Εγώ επιθυμούσα πολύ να επισκεφθώ την φίλη μου, αλλά πώς να το κάνω αφού μου ειδοποίησε πως δεν πρόκειται να μου ανοίξει την πόρτα; Το σκάφτηκα, το ξανασκέφτηκα και μου ήλθε μια ιδέα. Μια μέρα η φίλη μου είχε δανειστεί ένα βιβλίο από μένα, ενώ αργότερα μου είχε ζητήσει πολλές φορές συγνώμη που όλο ξεχνούσε να μου το επιστρέφει. Εγώ δεν είχα ανάγκη το βιβλίο. Αλλά της τηλεφώνησα και της είπα με ψυχρότητα:

-           Να μου επιστρέφεις το βιβλίο αμέσως! Το χρειάζομαι για μία εργασία.

-           Αλλά εγώ, εγώ... ψέλλισε η φίλη μου, εγώ προς το παρόν δεν μπορώ να βγω από το σπίτι μου.

-           Μη βγεις! Θα έλθω εγώ σε σένα, θα καθίσω στο παγκάκι μπροστά στην πολυκατοικία και εσύ θα βγεις να μου το δώσεις.

Περίμενα στο παγκάκι σαρανταπέντε λεπτά και βλέποντας ότι η φίλη μου δεν έρχεται, χτύπησα την πόρτα της. Ως απάντηση στο κουδούνισμα της πόρτας ακούστηκε ένα ουρλιαχτό και η κραυγή της φίλης μου: «Μην κλαις άλλο, πατερούλη!» Στο διαμέρισμα, με μία συνεχώς αυξανόμενη ένταση ακούγονταν μπουμπουνητά, ουρλιαχτά, κλάματα με λυγμούς και ξάφνου η κόρη και η μητέρα φώναξαν μαζί τρομοκρατημένες. Εκεί κάτι συνέβαινε και από φόβο άρχισα να χτυπώ με μανία την πόρτα με χέρια και πόδια, αναφωνώντας άπρεπα πράγματα.

-           Σταμάτα με τα υστερικά σου, Νίνα, μου απάντησε πίσω από την πόρτα. Κατέβα και βγαίνω κι εγώ αμέσως!

Πράγματι, σε λίγο κατέβηκε. Σε τι κατάσταση όμως; Σε πιο καλή κατάσταση έδειχνε ένα πτώμα στο φέρετρο.

-           Πες μου, τι συνέβη; την ρώτησα.

-           0 πατέρας είναι ζωντανός και μετά την καύση του ζει μαζί μας, είπε σιγανά. Ο πατέρας βασανίζεται πολύ, αλλά άλλαξε τόσο πολύ μετά το θάνατό του που δεν αφήνει εμένα και την μητέρα να βγούμε από το σπίτι, ούτε για να πάρουμε φαγητό.

-           Και τι τρώτε;

-           Στην αρχή βράσαμε μερικά δημητριακά, έπειτα τα δημητριακά τελείωσαν.

Είχα μαζί μου ένα ζεστό ψωμί που αγόρασα πηγαίνοντας για το σπίτι της. «Μυρίζει ψωμί!» ζωντάνεψε η φίλη μου. Με τον λαίμαργο τρόπο που άρπαξε το ψωμί κατάλαβα πως υπέφερε από την πείνα. Ξαφνικά άρχισε να κλαίει πάνω από το ψωμί με πικρά δάκρυα:

-           Εσύ ξέρεις τον πατέρα - ένας άνθρωπος ευγενής. Τώρα κάνει πράγματα που ντρέπομαι να τα πω, ενώ εγώ και η μητέρα φτάσαμε να μαλώνουμε.

-           Έκανες μνημόσυνο στον πατέρα σου;

-           Το ήθελα. Ήρθα στην εκκλησία και ρώτησα μια γρι- ούλα: «Μπορώ να κάνω μνημόσυνο στον πατέρα μου. αφού είχε βαπτιστεί όταν ήταν μικρός και πίστευε τότε στο Θεό, χάνοντας αργότερα την πίστη του;» Η γριά μου φώναξε: «Είναι αμαρτία να κηδέψεις στην εκκλησία έναν άθεο! 0 δρόμος τους οδηγεί σε μία μόνο κατεύθυνση. Στην κόλαση!»

-           Βρήκες κι εσύ άνθρωπο να ρωτήσεις! φώναξα. Δεν μπορούσες να ρωτήσεις τον ιερέα;

-           Στον ιερέα έπρεπε να πω την αλήθεια. Μπορείς άραγε να διηγηθείς πράγματα ντροπιαστικά για τον πατέρα σου;

Έτσι είναι η φίλη μου. Πραγματικά δεν μπορεί να μιλήσει άσχημα για κάποιον, πόσο μάλλον για τον αγαπημένο πατέρα της. Τότε κατάλαβα τον λόγο που την έκανε να κρύβεται απ’ όλο τον κόσμο: Της ήταν πιο εύκολο να υποφέρει την πείνα και να υπομένει φριχτά πράγματα παρά να κατακρίνει και να «κακολογεί» το φάντασμα του πατέρα της.

Μετά τη συζήτηση με την φίλη μου, μου επέτρεψε να πάω στο μοναστήρι Ντανιλόφσκι και να διηγηθώ την περίπτωση στον πνευματικό του μοναστηριού αρχιμανδρίτη Δανιήλ Βορονίν, ο οποίος την περίοδο εκείνη ήταν ιερομόναχος ακόμη. Ο π. Δανιήλ προσευχήθηκε για πολλή ώρα σιωπηλά, έπειτα μου είπε με αποφασιστικό τόνο: «Πρέπει να τον κηδέψουμε αμέσως!» Την επόμενη ημέρα, στον ναό των Αγίων Πάντων έγινε η Νεκρώσιμη ακολουθία για τον μακαρίτη και το φάντασμα εξαφανίστηκε από το διαμέρισμα.

Από τότε πέρασαν δεκαπέντε χρόνια, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει τι συνέβη τότε, παρότι ρώτησα μερικούς πνευματικούς πατέρες. Στις ερωτήσεις μου οι απαντήσεις ήταν τέτοιου είδους: Τι γνωρίζουμε εμείς για το τέλος του ανθρώπου, όταν συμβαίνει στα λεπτά που προηγούνται του θανάτου ένας άθεος να πιστέψει στον Θεό και να χύσει δάκρυα μετάνοιας; Μπορούμε εμείς άραγε να καταλάβουμε εκείνη την κόλαση των βασάνων των τελωνίων όταν η ψυχή στενάζει και φωνάζει; Γι’ αυτό «χτυπάει» καμιά φορά η ψυχή που βασανίζεται στον κόσμο των ζωντανών, ικετεύοντας για βοήθεια, νεκρώσιμη ακολουθία και μνημόσυνο.

Λίγο καιρό αργότερα που βρισκόμουν στο Κοζέλσκ μου διηγήθηκαν μια παρόμοια ιστορία για μια γριά-κομμουνίστρια, η οποία στην εφηβεία της εκκλησιαζόταν τακτικά, για να απαρνηθεί αργότερα τον Θεό δημόσια. Αυτή λοιπόν εμφανιζόταν στους οικείους της κι έκανε τόση φασαρία στο σπίτι, που όλοι έκλαιγαν ασταμάτητα. Τότε τρεις ψυχές από αυτό το σπίτι έφυγαν για το μοναστήρι με σκοπό να προσεύχονται για την αγαπημένη τους γιαγιά.

αντανακλάται όχι μόνο στους ζωντανούς αλλά και στους κεκοιμημένους. Είναι κι αυτοί άνθρωποι και είναι κι αυτοί ζωντανοί. Μόνο που εμείς ξέρουμε λίγα γι’ αυτούς. 

Συνεπώς τώρα άρχισα να βοηθώ με ευχαρίστηση τον ιερέα στις κηδείες. Μια μέρα που ήμουν στο χωριό, προσφέθηκα να διαβάσω κοντά στο φέρετρο ενός κεκοιμημένου το Ψαλτήρι δίχως να καταλάβω πως οι ντόπιοι θα με κατατάξουν στην λίστα των «αναγνωστριών», χωρίς να με ρωτήσουν

Τα γραικύλα φασισταριά φαντασιώνονται ότι ορίζουν τις ζωές μας

 

  Σχολιο :ΟΜΩΣ ΟΙ ΠΡΙΖΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΡΙΠΟΛΙΚΕΣ.

ΘΑ ΜΑΣ ΠΙΑΣΕΤΕ ΤΑ ΤΡΙΑ

ΒΥΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΤΡΑΒΗΞΕΤΕ;

Κωνσταντίνος Αρβανίτης. Διδάκτωρ Καρδιολογίας Πανεπ. Αθηνών

Οσίου Ισαάκ του Σύρου«Εκείνος που έβαλε την ελπίδα του στον Θεό, είναι σαν να έχει βάλει τον εαυτό του μέσα σε λιμάνι ειρήνης.»

(Λόγος ΜΑ’)

Η “αυθεντική” Βυζαντινή μουσική δεν υπάρχει: Η πραγματική ιστορία του Ήχου μας

 Σε αυτό το επεισόδιο του Βαριές Κουβέντες*, ο Γιώργος Σταμάτης συνομιλεί με τον ψάλτη, μουσικό και μουσικολόγο **Γεράσιμο Παπαδόπουλο* για τη *Βυζαντινή μουσική* όπως δεν την έχετε ξανακούσει. Από τους *πρώτους χριστιανικούς ψαλμούς* και τις *εβραϊκές και συριακές επιρροές**, μέχρι την **αρχαιοελληνική τροπικότητα**, τη **Μεγάλη Μεταρρύθμιση του 1814* και τη συνάντηση με την **Περσική και Οθωμανική μουσική**, ξεδιπλώνεται η **αληθινή ιστορία του ήχου του Βυζαντίου**.

 

Μαζί εξερευνούμε:

• Τι σημαίνει “τροπικότητα” και γιατί η ψαλτική δεν είναι απλώς ένα μουσικό σύστημα.
• Πώς η *Ανατολή* και η *Ελλάδα* συνυφαίνονται στη **Βυζαντινή παράδοση**.
• Γιατί η “καθαρή” ή “αγνή” βυζαντινή μουσική είναι **ένας μύθος που γεννήθηκε αργότερα**.
• Τη σύνδεση του *Πέτρου Πελοποννήσιου**, των **Φαναριωτών* και του *Νεοελληνικού Διαφωτισμού* με την αναγέννηση του βυζαντινού ήχου.
• Και τελικά, γιατί η βυζαντινή μουσική μάς συγκινεί ακόμη σήμερα.

Αν σας ενδιαφέρουν η *ιστορία**, η **παράδοση**, η **ψαλτική τέχνη**, η **ελληνική ταυτότητα**, η **μουσικολογία* και η **ανατολική μουσική**, αυτό το επεισόδιο είναι για εσάς.

Ὄπισθεν ἐμπρός !!

 

Χάλογουϊν - Κέλτικες τελετὲς θυσιῶν, μικρῶν παιδιῶν. 

Μιὰ «ἑορτὴ» ποὺ ξεπήδησε ἀπὸ τὸ σκοτεινὸ παρελθόν, στὰς ΗΠΑ, καὶ κατέκλεισε ὅλο τὸν κόσμο - καὶ κυρίως, 

τιμᾶται μιὰ ὁλόκληρη ἐβδομάδα στὰ σχολεῖα, καὶ φυσικά, καὶ στὰ σχολεῖα τῆς ὀρθόδοξης Ἑλλάδος μας

ποὺ μετὰ τὸν τίμιο ἐχθρό, τὸν Τοῦρκο, ἔπεσε στοὺς «ντυμένους φίλους, έχθροὺς», τοὺς Δυτικοφράγκοάμερικάνους. !!

Ζωοφιλία - Κάθε σπίτι καὶ ἕνα ζωντανὸ φυλακισμένο, στεῖρο καὶ εύνουχισμένο. Ἕνα ζωντανὸ ποὺ δὲν θὰ ξαναπολλαπλασιαστεῖ

   καὶ ποὺ εἶναι καταδικασμένο νὰ πεθάνῃ μὲ «εύθανασία» νὰ σκοτωθῇ δηλαδὴ ἀπὸ τὸν ζωόφιλό του ποὺ τόόόσο πολὺ τὸ ἀγαπᾶ                 τὸ«μωρό»του, τὸ «κοριτσάκι» ἢ τὸ «ἀγοράκι» του, ἡ «μαννούλα» του-καὶ ὁ «μπαμπάκας» του ἑνίοτε ( γεμίσαμε φλούφληδες ! )

Ἀφασία - Νευρολογικὴ κατάσταση ἀλαλίας, ἀδυναμίας ἐπικοινωνίας.

Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ κατάστασις, ἔγινε μὀδα ! Ἔγινε στύλ ! Δὲν ὑπάρχει ὁ ἄλλος, δὲν ὑπάρχει κοινωνία, δὲν ὑπάρχει λόγος

   νὰ μιλᾶμε, ἔχω τὴν ἄποψή μου γιὰ ὅλα καὶ δὲν τὴν ζυμώνω μὲ κανενὸς τὴν ἄποψη, ποὺ μοῦ εἶναι ἐκ προοιμίου  ἀδιάφορη. 

  Πνευματικὸς αὐτισμός !

Εἶμαι ὅ,τι αἰσθάνομαι - Ξυπνάω καὶ νοιώθω ἄνδρας;; ἀλεποῦ;; μαϊμοῦ; γάτα; τραπέζι;; ἔ, αὐτὸ εἶμαι ἀφοῦ αὐτὸ αἰσθάνομαι ! 

   Ὅ,τι μοῦ πεῖ ὁ λογισμός μου, ὅ,τι μοῦ ξημερώσει ἡ μέρα,ὅ,τι μοῦ καρφωθεῖ στὸ κεφάλι ! Σὰν ὑπνωτισμένοι, καθὼς λογισμοὶ 

  καὶ  αἰσθήματα μᾶς ναρκώνουν τὸν νοῦ, ὁποιαδήποτε ἰδέα ξεπηδήσει ἀπὸ τὴν ἀταξία τῶν αἰσθημἀτων μου τὸ κάνω πράξη,                     ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ !

  Δικαιωματισμός - Οἱ μόνοι ποὺ δὲν ἔχουν δικαιώματα εἶναι οἱ φασίστες-ἐθνικιστὲς-χριστιανοταλιμπάν -ρατσιστὲς ὀπισθοδρομικοί !

  Ὅσοι δηλαδὴ σκέπτονται ἀκόμα μὲ ἁπλὴ λογικὴ καὶ ἔχουν ἀκόμα ἀντίλειψη τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων.Αύτοί, δὲν ἔχουν δικαίωμα 

   διὰ νὰ ὁμιλοῦν ! Αὐτοί, ἄς πεθάνουν !

   Παιδιὰ - Ἀποκλειστικὰ κατὰ προτεραιότητα οἱ νέου τύπου οἰκογένειες νὰ ἔχουν παιδιά, μὲ παρὰ φύσιν τρόπους γιὰ νὰ ταιράζαι μὲ τὰ   παρὰ φύσιν τῆς ζωῆς τους.Οἱ ἄλλοι ἄς τὰ βράσουν τὰ παιδιά τους, ἄς τὰ ἐκτρώσουν.

  Τέχνες οἱ ἄτεχνες -τὰ γράμματα τὰ ἀγράμματα, τὰ θέατρα, ὁ χορός, τὰ εἰκαστικά,ἡ φιλοσοφία, ἡ ἐκκλησία, ἡ ποίηση καὶ ἡ λογοτεχνία,       ἐπιπλέουν γιὰ νὰ ὑπηρετοῦν τὸ προοδευτικὸ σύστημα, ἀλλιῶς, γιατί νὰ ὑπάρχουν !!

   Μισῶ τὴν Πατρίδα, τὴν Οἰκογένεια, Θεὸς  δὲν ὑπάρχει - εἶμαι ἐκουσίως καὶ ἐλευθέρως σκλαβωμένος ( μὲ τὴν θέλησή μου δηλαδή}

  Ὅσο πιὸ ...προοδευτικὰ βαδίζουμε πρὸς τὴν πρόοδο, τόσο πιὸ πίσω γυρνᾶμε στὴν δεισιδαιμονία, τὴν σαρκολατρεία, τὸν τρόμο, τὴν 

  είδωλολατρεία,καὶ τὶς θυσίες μικρῶν παιδιῶν γιὰ νὰ «καλοπιάσουμε»τοὺς δαίμονες.

Ὅσο πιὸ ...δημοκρατικὰ ἐπιτρέπουμε τὰ πάντα δίχως ὄρια, τόσο πιὸ πολὺ ὁ φασισμὸς ἁπλώνεται καὶ γινόμαστε ὁ ἕνας τύραννος τοῦ ἄλλου ποὺ τολμᾶ νὰ νὰ μὴν ὑποκύπτει στὴν δημοκρατία τοῦ φασισμοῦ μου.

Ὁ κομουνισμὸς καὶ ὁ Ναζισμός ἀπέθαναν-Ζήτω καὶ τὰ δυό ! 

Ὄπισθεν ἐμπρός, στὰ πρὸ Χριστοῦ ξινὰ σταφύλια !!

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΜΑΣ !

Ταχτσόγλου Καλλιόπη, ἠθοποιός

Όταν έχουν σταματήσει τα μαθήματα λογοθεραπείας με τον κολλητό..

¨Ο Χριστὸς μὲ φράκο» καὶ ὁ σύντροφος ἠθοποιός Ροστόβτσεφ

( 4 Νοεμβρίου ἁγ.Πορφυρίου τοῦ Μίμου-ἀφιέρωμα)

 

 (ΕΣΣΔ μιὰ νύκτα τῆς Ἀναστάσεως, ἀπὸ τὸ «τὸ ὁδοιπορικὸ ῥαβδί» )

Φαίνεται πὼς εἶχαν σχεδιάσει ἀπὸ καιρὸ νὰ κάνουν άντιπερισπασμὸ στὴν νυκτερινὴ ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως.

Ὁλόκληρη τὴν Μ.Ἐβδομάδα ἦταν ἀναρτημένα πλακὰτ σὲ ὅλα τὰ κεντρικὰ καὶ πολυσύχναστα σημεῖα τῆς πόλης :

                        

Ὄρθρος τῆς Κομσομόλ !

Ἀκριβῶς στὶς 12 τὰ μεσάνυχτα !

Ἐλᾶτε νὰ δεῖτε τὴ νέα κωμωδία

τοῦ Ἀντώνη Ἰζιούμοφ !

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΦΡΑΚΟ 

Στὸν κεντρικὸ ρόλο 

ὁ ἠθοποιὸς τοῦ θεάτρου Μόσχας

Ἀλέξανδρος Ροστόβτσεφ

Χείμαρρος εὐφυολογίας !!

Τρελλὸ γέλιο !!

Τὸ βράδυ τοῦ Μ.Σαββάτου, ἡ δημοτικὴ μπάντα, πέρασε ἀπ' ὅλους τοὺς δρόμους τῆς πόλεως, καλῶντας τὸν λαὸ στὴν 

παράσταση. Μπροστὰ ἀπὸ τοὺς ὀργανοπαῖκτες πήγαινε ἕνας σωματώδης νεαρὸς μὲ ἱερατικὴ ἀμφίεση καὶ καλυμμαύχι.

Κρατοῦσε ἕνα πλακὰτ σὰν λάβαρο,ὅπου ἦταν ζωγραφισμένος ὁ Χριστός, μὲ φράκο καὶ ψηλὸ καπέλλο ! Στὰ πλάγια βάδιζαν

κομσομόλοι μὲ άναμμένες δάδες.Ὅλη ἠ πόλη εἶχε σηκωθεῖ στὸ πόδι.

Πλῆθος ἄρχισε νὰ καταφθάνῃ στὸ θέατρο. Πάνω ἀπὸ τὴν κεντρικὴ εἴσοδό του ἔγραφε μὲ κόκκινα φωτεινὰ γράμματα :

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΦΡΑΚΟ

Στὴν μεγάλη αἴθουσα τὰ μεγάφωνα μετέδιδαν ῥαδιοφωνικὴ ὁμιλία ἀπὸ τὸν σταθμὸ τῆς Μόσχας μὲ θέμα 

« Ὁ αἰσχρὸς ρόλος τοῦ Χριστιανισμοῦ, στὴν ἱστορία τῶν λαῶν»

Ὅταν σταμάτησαν τὰ μεγάφωνα,ἡ χορωδία τῶν κομσομόλων μὲ συνοδεία ἀκορντεόν, ἄρχισε νὰ τραγουδάῃ :

Μὲ τὴν προσευχὴ δὲν βλέπω προκοπή

Σβησμένο εἶν' τὸ κερί μου

Δὲν θέλω, ὄχι, τὸν προφήτη Ἡλία

Δῶστε μου τὸ φῶς τοῦ Ἰλίτς ( Λένιν)

Τὸ πλῆθος  ξέσπασε σὲ ἀλαλαγμούς, βρισιὲς καὶ χαχανητά.Ἔβαλαν τὰ χέρια στοὺς γοφούς, ἔτριξαν τὰ δόντια, βρυχήθηκαν : 

- Κι ἄλλο !! Πιὸ ἄγρια παιδιά !! Βαρᾶτε !!

Τρεῖς γριὲς ψωμολυσσιάρες

Δυὸ σαρακιασμένοι γέροι

Ἄδειο, Ἄδειο τὸ ἐκκλησάκι 

Δὲν μαζεύει πιὰ πεντάρα !!

- Πιὸ δυνατά !! Δῶστε του !! Πιὸ ζωντανά !!

Ἄχ αύγουλάκι μου, δὲν ἔχεις τσουγκριστεῖ

Μὲ πόσες θεϊκὲς κουταμάρες, ἔχουμε ποτιστεῖ !!

- Πιὸ δυ-να-τὰ !! Καὶ  πιὸ σκλη-ρά !!

Πλησίαζαν μεσάνυκτα.Ἀπὸ τὴν μικρὴ ἐκκλησούλα ποὺ ἦταν κοντὰ στὸ θέατρο, βγῆκαν οἱ πιστοὶ γιὰ τὴν Ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως.

Σκοτάδι. Οἱ ἄνθρωποι δὲν ξεχωρίζουν,  μονάχα οἱ φλογίτσες τῶν κεριῶν ποὺ τρεμόπαιζαν καὶ προχωροῦσαν ἀργὰ - ἀργά.

«Τὴν Ἀνάστασή Σου, Χριστὲ Σωτῆρ, ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν ούρανοῖς...»

Σὰν εἶδαν τὴν Λιτανεία οἱ κομσομόλοι, ξελαρυγγιάστηκαν στὰ γιουχαΐσματα καὶ τὰ σφυρίγματα καὶ τὄστησαν πάλι στὸ τραγούδι :

Ἔ, σὺ μηλαράκι μου, κυλίσου

Ὁ δρόμος εἶναι γλυστερός,

Παράσυρε ὅλους τοὺς ἁγίους

Πάσχα τῶν κομσομόλων !!

Οἱ φλόγες τῶν κεριῶν ἦταν τώρα ἀκίνητες μπροστὰ στὴν εἴσοδο τοῦ ναΐσκου. Ἀπὸ ΄κεῖ ἦρθε ἡ ἀπόκριση στὸ τραγούδι τῶν κομσομόλων :

« Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»

Ἡ μεγάλη αἴθουσα τοῦ θεάτρου ἤτανε γεμὰτη κόσμο.Ἡ παράσταση ἄρχισε...

Πράξις πρώτη 

Πάνω στὴν σκηνὴ εἶχαν ἀναπαραστήσει τὸ ἱερὸ ἑνὸς ναοῦ. Στὴν ὑποτιθέμενη ἁγία τράπεζα, βρίσκονταν μπουκάλια μὲ κρασὶ καὶ μεζέδες.

Ὁλόγυρα, σὲ ψηλὰ καθίσματα, σὰν τῶν μπάρ, ἦταν καθισμένοι οἱ ἠθοποιοί, ντυμένοι μὲ ἱερατικὰ ἄμφια.Τσούγκριζαν καὶ ἔπιναν μὲ ἅγια ποτήρια.

Κάποιος ἄλλος, μὲ δαιμονικὸ στιχάρι, ἔπαιζε φυσαρμόνικα. Στὸ πάτωμα κάθονταν σταυροπόδι μερικὲς τἄχα καλόγριες κι ἔπαιζαν χαρτιά.

Οἰ θεατὲς ἔσκαγαν στὰ γέλια. Κάποιος ζαλίστηκε.Τὴν ὥρα ποὺ τὸν ἔβγαζαν ἀπὸ τὴν αἴθουσα, βρυχιόταν σὰν θηρίο γελώντας ἄγρια καὶ κουνῶντας 

τὸ κεφάλι,ἔχοντας τὸ βλέμμα πάντα, καρφωμένο στὴν σκηνή. Οἱ παράξενοι μορφασμοὶ τοῦ χλωμοῦ προσώπου του, προκάλεσαν περισσότερα γέλια...

Πράξις δεύτερη

Ὁ διάσημος ἠθοποιὸς Ροστόβτσεφ παρουσιάστηκε στὴν σκηνὴ κάτω ἀπὸ θύελλα ζητοκραυγῶν καὶ χειροκροτημάτων.

Φοροῦσε μακρύ, λευκὸ χιτώνα, καὶ στὰ χέρια κρατοῦσε χρυσὸ Εὐαγγέλιο. Παρίστανε τὸν Χριστό.

Σύμφωνα μὲ τὸ ἔργο, ἔπρεπε νὰ διαβάσῃ δυὸ στίχους - μὀνο δυὸ στίχους- ἀπ' τοὺς Μακαρισμούς. Πλησίασε ἀργά, μὲ ἱεροπρέπεια σὲ ἕνα ἀναλόγιο, 

καὶ άκούμπησε τὸ Εὐαγγέλιο. Μὲ τὴν βαθειά, κυματιστὴ φωνή του, ἀναφώνησε :

- Πρόσχωμεν !!

Στὴν αἴθουσα ξαφνικὰ βασίλεψε ἀπόλυτη σιωπή. Ὁ Ροστόβτσεφ ἄνοιξε τὸ ἱερὸ βιβλίο καὶ ἄρχισε νὰ διαβάζῃ :

«Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι ὅτι αὐτῶν ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μακάριοι οἱ πενθοῦντες ὅτι αὐτοὶ  παρακληθήσονται...»

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἔπρεπε νὰ σταματήση. Ἐδῶ ἀκριβῶς θὰ άπάγγελε ἕνα φοβερό, χλευαστικό, βλάσφημο μονόλογο ποὺ θὰ τελείωνε μὲ τῆν φράση 

«Φέρτε μου τὸ φράκο καὶ το καπέλλο !!»

Δὲν ἔγινε ὅμως αὐτό. Ὁ ἠθοποιὸς ἀπροσδόκητα σωπαίνει.Καὶ ἡ σιωπή του κρατάει τόσο πολύ ποὺ ἀπὸ τὰ παρασκήνια ἀρχίζουν νὰ ἀνησυχοῦν.

Τοῦ ὑπαγορεύουν τὰ λόγια ποὺ ἔπρεπε νὰ πῇ, τοῦ κάνουν ἀπεγνωσμένα νοήματα...αὐτὸς ὅμως στέκεται σαν μαρμαρωμένος ! Δὲν ἀκούει, δὲν βλέπει, 

δὲν καταλαβαίνει τίποτα. Τέλος, σὲ μιὰ στιγμή, συνταράζεται ὁλόκληρος. Μὲ τρομαγμένο βλέμμα κοιτάζει τὸ ἀνοικτὸ  Εὐαγγέλιο. Τὰ χέρια του τραβᾶνε 

σπασμωδικὰ τὸν χιτώνα.Τὸ πρόσωπό του ἀλλοιώνεται .Στυλώνει τὰ μάτια στὸ βιβλίο, καὶ ἀρχίζει πρῶτα νὰ ψυθιρίζη καὶ ἔπειτα νὰ διαβάζῃ ὅλο καὶ 

πιὸ δυνατά : «Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται. Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται...»

Εἶναι ἀπίστευτο ! Στὸ θέατρο ποὺ πρὶν ἀπὸ λίγο τὸ δονοῦσαν οἱ βλαστήμιες καὶ οἱ ἐμπαιγμοί, ἐπικρατεῖ τώρα νεκρικὴ σιγή. Καὶ μέσα σὲ αὐτὴ τὴν σιγή,

 κυκλοφοροῦν, σὰν τὶς πασχαλινὲς λαμπάδες ὁλόγυρα στὴν ἐκκλησία, τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ : 

«Ὑμεῖς ἐστε τὸ Φῶς τοῦ κόσμου...Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς ἡμῶν...Προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς...»

Ὁ Ροστόβτσεφ διάβασε ἀργὰ καὶ καθαρὰ ὁλόκληρο τὸ πέμπτο κεφάλαιο τοῦ κατὰ Ματθαῖον εύαγγελίου καὶ κανένας δὲν κουνήθηκε, κανένας δὲν 

διαμαρτυρήθηκε. Μήπως ἡ ἱερόσυλη μεταμόρφωση τοῦ ἠθοποιοῦ εἶχε ἀποκαταστήσει μπροστὰ στὰ μάτια τους- ὅπως ἄλλωστε καὶ στοῦ ἴδιου τὰ μάτια, 

τὴν γκρεμισμένη είκόνα τοῦ ζωντανοῦ Κυρίου;

Στὰ παρασκήνια ἀκούγονταν δυνατοὶ ψυθιρισμοὶ καὶ δυνατοὶ βηματισμοί. Δὲν εἶναι δυνατόν ! Θὰ ἀστειεύεται ὁ Ροστόβτσεφ !! Κάποιο κόλπο σκαρώνει !!

Νά, τώρα ὅπου νἆναι, μὲ ἕνα κτύπημα στὰ γόνατα, μὲ δυό του λέξεις, θὰ ξεσηκώσῃ τὸ κοινό !! Θὰ τοὺς κάνῃ νὰ κτυπιοῦνται !!

Στὴν σκηὴ ὅμως ἔγινε κάτι ἀκόμα πιὸ ἀπροσδόκητο, ποὺ ἔκανε ἀργότερα ὅλη τὴν χώρα νὰ τὸ συζητἀῃ :  Ὁ Ροστόβτσεφ σχημάτισε μὲ εὐλαβικῆ ἐπιδεικτικότητα 

πάνω στὸ σῶμα του τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ εἶπε :

«Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου !...»

Κάτι ἀκόμα πῆγε νὰ πῇ, άλλὰ τὴν στιγμὴ έκείνη, κατέβασαν τὴν αὐλαία. Μετὰ ἀπὸ λίγα λεπτά, μιὰ νευρικὴ φωνή, ἀνακοίνωσε ἀπὸ τὸ μεγάφωνο:

- Λόγῳ ξαφνικῆς άσθενείας τοῦ συντρόφου Ροστόβτσεφ, ἡ σημερινὴ θεατρικὴ παράσταση, ματαιώνεται !

Ἅγιε Πορφύριε, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμών τῶν ἠθοποιῶν, 

νὰ ζοῦμε καὶ νὰ παίζουμε στὴν σκηνή  πρὸς δόξαν Θεοῦ 

καὶ ὄχι πρὸς δόξαν εαύτοῦ !

Ταχτσόγλου Καλλιόπη, ἠθοποιός

Ισλαμοφασίστας ¨σοφός" στην Αγγλία: ¨Οι χριστιανοί πρέπει να πληρώνουν φόρο στους μουσουλμάνους¨…

Όταν ο Ορθόδοξος Επίσκοπος Αιτωλίας Κοσμάς νοιαζόταν για το ποίμνιο του...

 

Την αντίθεση του εκφράσει με κείμενο του, ο μακαριστός Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας π. Κοσμάς, όσον αφορά την λεγόμενη "Κάρτα του Πολίτη".

𝝖𝝼𝞃𝝸𝞃𝝸𝝷έ𝝻𝝴𝝷𝝰 𝞂𝝴 𝝰𝞄𝞃ή𝝼, ό𝝿𝞈ς 𝝰𝝼𝞃𝝸𝞃𝝸𝝷έ𝝻𝝴𝝷𝝰 𝝹𝝰𝝸 𝞂𝞃𝝶𝝼 𝝴𝝼𝝾𝝿𝞸ί𝞰𝞼𝞰 𝞃𝞈𝝼 𝝰𝞀𝞆𝝴ί𝞈𝝼 𝝿𝝾𝞄 𝞄𝝿ά𝞀𝞆𝝾𝞄𝝼 𝝲𝝸𝝰 𝝹ά𝝷𝝴 𝝿𝝾𝝺ί𝞃𝝶.

Ως υπεύθυνος Επίσκοπος μέρους του λογικού ποιμνίου της χώρας μας αλλά ως Έλλην πολίτης, επιθυμώ να εκφράσω τη γνώμη μου, τις επιφυλάξεις μου και την πρότασή μου για την εκδοθησομένη «Κάρτα του πολίτη».

Δεν διεκδικώ το αλάθητο. Όμως, επιθυμώ την ελευθερία όλων μας και την απρόσκοπτη πορεία των Ορθοδόξων Χριστιανών για την επίτευξη του αγιασμού και της σωτηρίας τους.

Η τεχνολογία του μικροτσίπ συνεπάγεται την καταστρατήγηση της ιδιωτικότητας, τον ασφυκτικό έλεγχο αυτής, επομένως την προσβολή του ανθρωπίνου προσώπου κατά την θεολογική έννοια, καθώς ο άνθρωπος καταλήγει να ταυτίζεται με ένα ηλεκτρονικό απάρτιο.

Το χειρότερο είναι οι βάσιμοι φόβοι, ότι με τον τρόπο αυτό καταστρατηγούνται κυρίως το αυτεξούσιο και η ελευθερία του ανθρώπου.

Η χρησιμότητα του μικροτσίπ είναι άλλη, η παρακολούθηση του ανθρώπου και η καταγραφή των δραστηριοτήτων του με τρόπο ασφυκτικό, περιοριστικό, χωρίς καν να το γνωρίζει.

Ο κίνδυνος μιας «πανοπτικής δημόσιας διοίκησης» αρχίζει να γίνεται αισθητός.

Δυστυχώς λοιπόν, δια της ενοποιήσεως των αρχείων επέρχεται η καταστρατήγηση της ιδιωτικότητας και η κατάλυση του αυτεξουσίου και της ελευθερίας του ανθρώπου.

𝛰 𝛭𝛨𝛵𝛲𝛰𝛱𝛰𝛬𝛪𝛵𝛨𝛴

† 𝛰 𝛢𝛪𝛵𝛺𝛬𝛪𝛢𝛴 𝛫𝛢𝛪 𝛢𝛫𝛢𝛲𝛮𝛢𝛮𝛪𝛢𝛴 𝛫𝛰𝛴𝛭𝛢𝛴.

09 Δεκεμβρίου 2010

 

Συνέχεια εδω

!!

 

ΚΡΗΤΗ Βορίζια.Συγκινεί ο πατήρ Εμμανουήλ _Λεβεντιά δεν είναι να σηκώνεις όπλο, είναι να κρατάς την ψυχή σου

Δείτε πόσο κοροϊδεύουν τους πολίτες τα σιχαμένα κτήνη της νέας χουντοκρατίας

 

 

Ας δούμε τώρα, για πολλοστή και τελευταία -μιας και από αύριο θα αρχίσει η αυτόματη δημοκρατική χορήγηση του ΠΑ- φορά, πόσο κοροϊδεύουν τους πολίτες τα σιχαμένα κτήνη της νέας χουντοκρατίας. Ξέρουν βέβαια σε ποιους απευθύνονται, ήτοι σε κείνους που είναι ανίκανοι να δουν και να κρίνουν ακόμα και όσα βρίσκονται μπροστά στα μάτια τους...

Πάμε λοιπόν...

"Ο πολίτης που διαθέτει ΑΦΜ," λέει, "μπορεί να εκδώσει εύκολα και γρήγορα τον ΠΑ για να μπορεί να πραγματοποιεί άνετα τις συναλλαγές του με το Δημόσιο, χωρίς να χρειάζεται ο ΑΜΚΑ ή ο αριθμός ταυτότητας".

Τέλεια! Άρα από αύριο, θα πρέπει να καταργηθεί ο ΑΜΚΑ και η ταυτότητα σε κείνους που πήραν ΠΑ, σωστά; Ας τους δώσουν μια πλαστική καρτούλα χωρίς λοιπά στοιχεία που θα αναγράφει μόνο ένα νούμερο. Χωρίς τσιπάκια και μλκιες. Ώστε σε κάθε φυσική ή ηλεκτρονική συναλλαγή να λένε στον υπάλληλο ή να πληκτρολογούν τον αριθμό τους. Διότι... εφόσον θα έχει γίνει η διασύνδεση των φορέων και θα ταυτοποιούνται με αυτόν τον αριθμό, θα πρέπει από αύριο να καταστρέψουν ταυτότητες, διπλώματα οδήγησης και όλα τα υπόλοιπα ταυτοποιητικά έγγραφά τους. Και να καταργηθεί αυτόματα ο ΑΜΚΑ και ο ΑΦΜ τους. Ή μήπως όχι;;;

Ας συνεχίσω...

"Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να μπαίνουν στην πλατφόρμα με τους ΚΩΔΙΚΟΥΣ ΤΑΧΙSNET και έναν καταχωρημένο αριθμό κινητού στο Εθνικό Μητρώο Επικοινωνίας (ΕΜΕπ) ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ και την ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ. Στη συνέχεια, θα γίνεται ΔΙΠΛΗ ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕΣΩ ΟΤΡ ώστε να ΕΛΕΓΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΝ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥΣ στα κρατικά μητρώα."

Άρα :

Πριν καν ξεκινήσει η έκδοση του ΠΑ, ο πολίτης έχει ήδη ταυτοποιηθεί και έχει ήδη διασφαλίσει την ασφαλή πρόσβαση και την προστασία των προσωπικών του δεδομένων μέσω των κωδικών του TAXISNET και την διπλή ταυτοποίηση;;

Ποια επιπλέον ασφάλεια θα του προσφέρει λοιπόν ο ΠΑ;

Επιπλέον, πριν την έκδοση του ΠΑ ο πολίτης έχει ήδη τη δυνατότητα να διορθώσει τυχόν ανακρίβειες στα στοιχεία του και ήδη έχει γίνει αυτόματα η διασταύρωση αυτών ώστε να εκδοθεί ο προσωπικός αριθμός του.

Και... όπως καταλαβαίνετε, η διασταύρωση αυτή γίνεται άμεσα και αυτόματα και ο ΠΑ εκδίδεται κατευθείαν.

Άρα :

Το σύστημα έχει ήδη καταχωρημένα τα στοιχεία και έγγραφα που είναι αρκετά ώστε ο κάθε φορέας να κάνει έλεγχο στα συγκεκριμένα στοιχεία που του είναι απαραίτητα ώστε να διεκπεραιωθεί με ασφάλεια η συγκεκριμένη συναλλαγή για την οποία απευθύνεται ο πολίτης στον συγκεκριμένο αυτόν Φορέα.

Τι περισσότερο προσφέρει λοιπόν ο ΠΑ στον πολίτη;

Πάμε παρακάτω...

"Κατά την έκδοση του ΠΑ και προς ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, οι πολίτες μπορούν να ελέγχουν σε ποιον Δήμο είναι εγγεγραμμένοι, αξιοποιώντας έγγραφα που ΕΚΔΙΔΟΝΤΑΙ ΕΥΚΟΛΑ μέσω gov. gr."

Δηλαδή... υπάρχει κάποιος που δεν ξέρει σε ποιον Δήμο είναι εγγεγραμμένος; Αν ναι, τότε δεν θα θυμάται ούτε τα δυο πρώτα νούμερα από τα δώδεκα ο καημενούλης...

Και... αφού ήδη ο πολίτης εκδίδει εύκολα τα έγγραφα που χρειάζεται μέσω gov, έχοντας ήδη ταυτοποιηθεί με ασφάλεια, τότε... σε τι ακριβώς θα τον διευκολύνει ο ΠΑ;

Για απαντήστε ρε γελοία τρολάκια που μου μπαίνετε δω μέσα να αφήσετε τις γνωστές παπαριές σας άνευ σοβαρού επιχειρήματος...

(Ας τονίσω εδώ, ότι στο εξής θα παίρνετε πουλο και εσείς και τα γελοία σας σχόλια.)

Πάμε παρακάτω...

"Όσοι δεν ενεργοποιήσουν τον ΠΑ κινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν προβλήματα σε βασικές υπηρεσίες όπως υποβολή φορολογικών δηλώσεων, καταβολή ασφαλιστικών εισφορών και ηλεκτρονικές συναλλαγές με το Δημόσιο."

Μωρ' τι μας λεςςςςς...

Να καλά... είμαστε σοβαροί;;;

Υπήρξε και υπάρχει άραγε κανείς που δυσκολεύεται να πληρώσει τους φόρους του;;; που δυσκολεύεται να πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας του ή τους λογαριασμούς του και καταφέρνει να την σκαπουλάρει;;;

Δείξτε τον μας ρε παιδιά να τον ρωτήσουμε πώς το κάνει!!!

Άρα... γιατί χρειάζεται ο ΠΑ εφόσον όλες οι συναλλαγές τις οποίες υποτίθεται πως θα διευκολύνει για τον πολίτη δεν χρειάζονται περαιτέρω διευκόλυνση;;;

Μήπως... θα τον διευκολύνει στην άμεση καταβολή της σύνταξής του όταν κάνει αίτηση συνταξιοδότησης;

μήπως... θα τον διευκολύνει καταργώντας τις ατελείωτες ουρές στα νοσοκομεία;

μήπως... θα τον διευκολύνει στην άμεση καταβολή όποιων επιδομάτων δικαιούται χωρίς να κάνει συνεχείς αιτήσεις και να μεσολαβούν μήνες μέχρι να του καταβληθούν τα ψίχουλα που του δίνουν;

μήπως... θα επισπεύσει τις δίκες και τις δικαστικές αποφάσεις;

μήπως... θα καταργήσει την εξαθλιωτική ακρίβεια;

θα καταργήσει τις μίζες, τις ρεμούλες και την ασυλία των μισελλήνων που ληστεύουν το χρήμα του λαού και εγκληματούν εις βάρος του;;;

(Ρητορικά τα παραπάνω ερωτήματα εννοείται...)

Πάμε παρακάτω...

"Οι πολίτες θα χρειάζεται να θυμούνται μόνο έναν αριθμό"

Δηλαδή... αντί να θυμούνται μόνο τα 9 ψηφία του ΑΦΜ, θα πρέπει να θυμούνται τα 12 ψηφία του ΠΑ... που περιέχει τον μοναδικό αφμ του καθενός, με τον οποίο ήδη μπορεί να ταυτοποιηθεί με ασφάλεια.

Και που... για να θυμάται τον ΠΑ, πρέπει να θυμάται πρωτίστως τα εννέα ψηφία του αφμ...

Νταξ... όσοι τρέξατε ή θα τρέξετε σήμερα για να μη χάσετε την τελευταία προθεσμία να επιλέξετε εσείς τα δυο νουμεράκια που θα κολλήσετε στον αφμ σας είστε για κλάματα κακομοίρηδες...

Αααα! Και... να ρωτήσω...

Αν κάποιος επιλέξει δύο νούμερα που τα έχουν επιλέξει και καμμια εικοσαριά άλλα νούμερα σαν και του λόγου του ... τότε τι γίνεται; μάλλον θα κουδουνάει το σύστημα και θα πρέπει να επιλέξει άλλα, ε;;; κι αν τα άλλα τα έχουν επιλέξει άλλοι; θα βαράν συνέχεια κουδουνάκια μέχρι να επιλέξει δυο νούμερα που θα αποδεχτεί το σύστημα, ε;;;; ...

Προσωπική επιλογή... ξεκάθαρα..!!

Τέλος...

Σε κείνους που δεν διαθέτουν το απαραίτητο εργαλείο ώστε να κατανοήσουν ότι το μόνο πράγμα για το οποίο χρειάζεται ο ΠΑ... ο οποίος θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την τσιπαρισμένη κάρτα του πολίτη (την οποία βάφτισαν "ταυτότητα") και το ψηφιακό πορτοφόλι... το μόνο πράγμα για το οποίο είναι απαραίτητος είναι για να μπορεί το σάπιο κράτος, μέσω οποιουδήποτε φορέα του να ελέγχει ακόμα και την επιπλέον κλ@νιά που θα αφήνετε ώστε να σας βάλει πρόστιμο για επιδείνωση της γκλιματικής κρίσης...

σε κείνους που έχουν σφαχτεί με τον εγκέφαλό τους και δεν κατανοούν ότι η διασύνδεση των φορέων γίνεται μόνο για τον απόλυτο έλεγχο του καθενός και μόνο με τιμωρητικό πρόσημο... ώστε να μπορεί ο μπατσούλης που θα σε σταματήσει για τυχαίο έλεγχο να σου πάρει τις πινακίδες επειδή χρωστάς μια δόση ενφια...

για να μην μπορείς να αγοράσεις τα απαραίτητα στο σουπερμάρκετ αν δεν έχεις κάνει την τελευταία υποχρεωτική δόση φολας...

κλπ κλπ κλπ

σε αυτούς λοιπόν... έχω να πω...

Άντε και τε... διότι η δική σας νοητική υστέρηση γ@μάει και τις ζωές των υπολοίπων... (ωχχ... όχιιι... την παίρνω πίσω την ευχή... καλύτερα να μας λείπει η αναπαραγωγή σας...)

ε ααααα!